GEDENKEN WIJ IN GENEGENHEID EN GEBED
ZUSTER SIMONE – THEODORA ANNA VAN DER PLAS
NORBERTINES VAN SINT-CATHARINADAL,
TE OOSTERHOUT
te Noordwijk geboren 28-02-1931
begon zij haar kloosterleven 24-04-1957
deed haar Professie 24-10-1959
overleed in het Huis van haar Professie 26-06-2024
Het gezin van Simon van der Plas en Allegonda Bouman telde twee zonen en vijf dochters; Dora was de middelste van de meisjes. Ze was kind van de boerderij waar zij meehielp bij alles wat moest gebeuren met een vader die boer en bloemist was. Ze was kind van de natuur; van de duinen waar Dora zo van hield; in het ruisen van de zee kon ze iets van God ontwaren. Tijdens haar schooltijd kwamen nieuwe talenten aan het licht. Haar vlijtige handen bereid tot het zwaardere werk, konden ook moeiteloos de mooiste naaien verstelwerkzaamheden verrichten. Van haar gouden handen met naald en draad, heeft zij een leven lang plezier gehad.
De zoektocht naar haar levensbestemming voerde haar uiteindelijk toch naar Sint-Catharinadal, waar haar zus Rie -onze medezuster Aldegonda- reeds in 1949 was ingetreden en haar nicht Do nog eerder in 1946. De vertrouwdheid met de Norbertijnse spiritualiteit paste naaldfijn op haar leven. Dora koos de naam van haar vader als kloosternaam en de apostel Simon Petrus werd daarmee haar trouwe leidsman en voorbeeld voor het leven dat haar wachtte als Norbertines. Met vaste overtuiging en gelovige bereidheid stapte Zuster Simone in de lange traditie van een eeuwenoude Kanunnikessengemeenschap, waar lof brengen aan God in liturgie en gebed én zelveloze dienstbaarheid hand in hand gaan, in veel wat -gevraagd of ongevraagd- op haar afkwam. Zij schuwde geen werk, noch uitdaging en met flair pakte ze van alles op; altijd in onvermoeibare inzet, onverdroten ijver, in onwankelbaar geloof en met een grote mate vanzelfsprekendheid.
Met ziel en zaligheid heeft zij haar beste krachten gegeven aan het werk op het Kunstatelier dat in 1954 was opgericht. De afdeling Boekrestauratie werd haar vaste domein. Hoeveel werkbladen, boekblokken, leer, sloten en werkattributen zijn niet door haar handen gegaan? Het verdient ware bewondering hoe ze daar, onder leiding van Zuster Dorothea Herwegh en in samenwerking met medezusters, gewerkt heeft aan pareltjes cultuurbehoud tot vreugde van de opdrachtgevers.
Zuster Simone bleef bij dit alles een echt gemeenschapsmens; altijd overal aanwezig: belangstellend, trouw en actief!
Daarom stemde het Zuster Simone in de voorbije vijf jaar soms heel verdrietig dat zij zoveel zag wat moest gebeuren, maar zelf zo weinig meer kon bijdragen door haar verlies van krachten en
zelfredzaamheid. Doch de moeilijk verworven berusting en de zorgzame nabijheid van medezusters, aangevuld door de ondersteuning van onze huisarts Dr. Jongsma met haar team en “Zorg Thuis” van Stichting Maria-Oord tilden haar daar iedere keer boven uit. Zuster Simone zag zo uit naar de hemel, doch ook die weg bleek de laatste weken smal en steil.
Nu rest ons dankbare genegenheid om onze Zuster Simone, in het vertrouwen dat het Licht van Gods eeuwigheid voor haar de voltooiing is van haar verlangen op aarde.
